با ورود فضای مجازی، آنچه در سال های اخیر در شناخت و سیاستگذاری در این حیطه به مثابه جریان اصلی سیطره یافته است، نگاه زیرساختی و پلتفرمی به مسئله مذکور است. متغیر انسانی در کنشگری و استفاده از شبکه های اجتماعی کمتر مورد توجه قرار گرفته و در این راستا با کمبود مطالعات جامعه شناسی و انسان شناسی به شکلی کیفی مواجه هستیم. کتاب پیش رو در جهت هدف مذکور تلاش دارد با تمرکز بر کنشگری و گونه های آن در بین روحانیون، ضمن تذکر به جریان علمی و سیاستی کشور مبنی بر عدم امکان نادیده‌گرفتن متغیرهای اجتماعی واقعی در کنشگری و کاربست فضای مجازی، آنها را برای شناخت شبکه های اجتماعی پررنگ نماید. این نوع رویکرد ضمن توازن بخشی در مسئله شناسی شبکه های اجتماعی، می‌تواند در فضای واقعی تر و به دور از تصلب جبرگرایی تکنولوژیکی در تحلیل ها، از تهدیدگرایی و واگرایی منتج از نگاه مذکور، بستری را برای فعال کردن ظرفیت های انسانی در این حوزه فراهم آورد.
