مکتب بریلوی یکی از جریان‌های فکری در مذهب حنفی - ماتریدی است که در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی توسط احمدرضاخان بریلوی در شبه‌قاره هند به وجود آمد و در مدت کوتاهی توانست در سراسر شبه‌قاره (هند، پاکستان و بنگلادش) گسترش یابد و گوی سبقت را از نظر تعداد پیروان از سایر رقبا برباید. مکتب بریلوی در واکنش به وهابیت و رقیب اصلی خود در مذهب حنفی، مکتب دیوبند، به وجود آمد و دیدگاه‌های انحرافی وهابیت را به‌شدت به چالش کشید. آموزه‌هایی از قبیل توسل، زیارت، بناء بر قبور و طلب شفاعت از مهم‌ترین اعتقادات آنان است. این مکتب امروزه در جهان اسلام دارای بزرگ‌ترین مؤسسات تبلیغی و آموزشی است و از مکتبی منطقه‌ای به حرکتی جهانی تبدیل شده است. با ای ن حال به نظر می‌رسد پژوهشی جامع که به ابعاد مختلف این مکتب بپردازد کمتر به چشم می‌خورد. اثر حاضر در سه بخش تاریخ، عقاید و جریان‌شناسی معاصر و با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای و به‌ویژه میدانی، تبیینی جامع از این مکتب ارائه کرده است.
