خداوند در قرآن از خانههایی یاد میفرماید که محل تجلی و استقرار نور او هستند و در توصیف این خانهها دو خصوصیت برمیشمرد: یکی اینکه خود اذن داده و اراده فرموده تا رفعت یابند و بلندمرتبه گردند؛ «فی بیوت أذن الله أن ترفع». خصوصیت دوم اینکه نور خدا و نه خانههای حاوی آن فراموششدنی نیستند. در این میان تلاشهای ظالمان برای اطفای این نور و محوساختن این خانهها، علیرغم گستردگی آن، به فوتکردنِ با دهان میمانَد که هیچگاه قادر نیست نور عظیم و گستردۀ خداوند را که خود نور آسمانها و زمین است، سرد و خاموش کند. زیارت و تربت منیر سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) که موضوع اصلی اثر پیش رو است، بهترین گواه بر تحقق وعده مزبور و تفسیر عینی آیات نور است.