اقرار و اعتراف اشخاص و دایره نفوذ و شرایط آن، از دیرباز در مرکز توجه فقها بوده و در آثار مختلف فقهی، بهویژه کتاب هایی که دربارۀ «قواعد فقه» نگاشته شده، آن را موضوع بررسی قرار داده اند. اهمیت این موضوع، خاصه در عصر حاضر و چالش های مربوط به آن، سبب گردید تا قاعده «اقرار» یا به بیان دقیق تر، «اقرار العقلاء علی أنفسهم جائز»، به بحث گذاشته شود و مطالعاتی دربارۀ آن صورت گیرد.
هرچند «قاعده اقرار» چونان یک قاعده در کتب فقهی پیشینیان ذکر نشده، مفاد آن افزون بر کتاب های مزبور، در روایات نیز مشاهده می شود. اثر پیش رو، از مجموعه فقه سیاسی، حاصل درس های استاد سیدمجتبی نورمفیدی، ضمن بررسی موارد تطبیق این قاعده در منابع یادشده، صورت بندی روشنی از آن در هفت فصل ارائه میکند و چشم اندازهای پژوهشی آن را می نمایاند.