قرآن از آغاز تا پایانش کلام خداست؛ از این رو آنچه بدان فرامی خواند، حقیقت محض است. قرآن از جامعهای با فرهنگی منحط و باورهایی سخیف، انسان هایی والا ساخت.
مقایسهٔ دوران پیش از نزول قرآن و پس از آن، گواه کارایی بی نظیر قرآن در ساخت جامعه انسانی است.
قرآن سرایی دیگر را برای انسان ها ترسیم و آن را هدف غایی معرفی می کند. دستیابی به سعادت آن سرا، راهی جز پیروی از تعالیم قرآن ندارد؛ پس فرض است که باورهای دینی را از آن برگیریم؛ یافته ها را بر آن عرضه کنیم؛ برنامه های عملی قرآن را به طور شایسته اجرا نماییم؛ خرد را با حکمت های آن عجین گردانیم و نفس را با خلق قرآنی بیاراییم، که تنها با فراگیری آموزه های قرآن به این مهم می رسیم.