از الطاف بی کران خداوند به بندگان، فرستادن اولیایی است که تمام حقایق را آشکارا می بینند و با زبان دعا و مناجات، آن را برای انسان ها اظهار می کنند؛ ازاین رو دعا و مناجات، عنایات مهم حق تعالی است که از زبان پاک و الهی ائمه اطهار(ع) صادر شده اند تا انسان ها نیز به مدد آن به اندازه درک و فهم، در ساحت الهی وارد شوند، آن را بفهمند و با معبود و محبوب ازلی راز و نیاز کنند. اثر پیش رو «نجوای عارفانه؛ شرح مناجات شعبانیه»، جرعه ای از این دریای بی کران معارف الهی است که به دلیل ویژگی های منحصربه فرد و عبارات دل انگیزش در بین دعاها جاذبه ای خاص دارد. محتوای بسیار بلند این مناجات، بیان كوچكی و شكستگی نفْس در برابر حق تعالی و رسیدن به نهایت درجه کمال انسانی است.