تكامل معنوى، تقرّب به خدا و حیات وصف ناپذیر و جاویدان اخروى، عالىترین هدف انسان در حیات خویش است كه البته باید آن را به دست آورد. مهم این است كه دنیا تنها بستر تحقّق این هدف است و جز آن، هیچ راهى براى رسیدن به آن هدفعالى، وجود ندارد و در این میان «زندگى»، همه آن چیزى است كه ما از دنیا در اختیار داریم و اساساً حیات اخروى، جز با كنشها و واكنشهاى ما در پهنه پر پیچ و خم، و پر راز و رمز زندگى شكل نمىگیرد. از اینرو دنیا و زندگى در آن، بسى مهمتر از آن است كه در اذهان عمومى وجود دارد.
بى گمان، موفّقیت در زندگى با رویكرد یاد شده، در گروِ داشتن «سواد زندگى» و «مهارتهاى زندگى» است. بسیارى از ناكامى هاى زندگى، به دلیل برخوردار نبودن از دانش و مهارتهاى لازم براى زندگى است. كسانى كه از این دانش و مهارت برخوردارند، مىتوانند براى رسیدن به آن هدف متعالى، امیدوار باشند.
با توجه به اهمیتى كه این موضوع در حیات انسانى دارد، مورد توجّه ویژه دین بوده است. دقت در معارف دین، نشان مىدهد كه متون دینى (قرآن و حدیث) آموزههاى گرهگشا و كارآمد فراوانى در این قلمرو دارند. معارف دین فقط در چارچوب عنوانهاى نامآشنایى همانند: احكام، اخلاق، اعتقادات، تفسیر و...
خلاصه نمىشوند؛ مهارتهاى زندگى و دانش لازم براى زندگى پربار ایمانى، قلمرو بكر و ناشناختهاى است كه با همه اهمیتش، كمتر مورد پژوهش قرار گرفته است.
